Regulamin pracy DPS w Klisinie

Niniejszy regulamin ustala organizację i porządek w procesie pracy oraz związane z nim prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników. Postanowienia Regulaminu dotyczą wszystkich pracowników bez względu na rodzaj wykonywanej pracy i zajmowane stanowisko. Każdy pracownik przed dopuszczeniem do pracy powinien zostać zaznajomiony z treścią Niniejszego Regulaminu.

Po zapoznaniu się z postanowieniami Regulaminu pracownik składa stosowne oświadczenie, które dołącza się do jego akt osobowych.

Ilekroć w niniejszym regulaminie jest mowa o:

1. pracodawcy – należy przez to rozumieć Dom Pomocy Społecznej w Klisinie
2. pracowniku – należy przez to rozumieć osoby pozostające w stosunku pracy.

1. Pracodawca – Dom Pomocy Społecznej obowiązany jest do:

1. przydziału pracy zgodnie z umowa o pracę,
2. organizowania pracy w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy jak również kwalifikacji każdego pracownika,
3. udzielania pracownikom podejmującym pracę pełnej informacji dotyczącej powierzonych im zadań oraz sposobu wykonywania pracy na wyznaczonych stanowiskach,
4. zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy oraz systematycznego szkolenia pracowników w zakresie BHP i p.poż.,
5. informowania pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywana pracą,
6. terminowego wypłacania wynagrodzenia za prace,
7. kierowania pracowników na badania profilaktyczne zlecone przez lekarza sprawującego opiekę nad zakładem pracy,
8. dopuszczania do pracy wyłącznie pracowników, których stan zdrowia gwarantuje bezpieczne wykonywanie powierzonej pracy,
9. prowadzenia dokumentacji stosunku pracy oraz akt osobowych pracowników,
10. ułatwiania w miarę możliwości podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników poprzez szkolenia i inne formy dokształcania zawodowego,
11. zaspokajania w miarę posiadanych środków socjalne potrzeby pracowników,
12. wydawanie pracownikom niezbędnych materiałów i narzędzi pracy,
13. przygotowania odpowiednio oznakowanych i wyposażonych miejsc do palenia,
14. przeciwdziałania dyskryminacji w zatrudnieniu, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną,
15. przeciwdziałania dyskryminacji w zatrudnieniu pracowników zatrudnionych na czas określony lub zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy,
16. informowania pracownika o możliwości zatrudnienia w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy, a pracowników zatrudnionych na czas określony o wolnych miejscach pracy,
17. przeciwdziałania mobbingowi – polegającemu na podejmowaniu działań skierowanych przeciwko pracownikowi w postaci uporczywego i długotrwałego nękania lub zastraszania pracownika, wywołującego u niego zaniżoną samoocenę przydatności zawodowej, (przeciwdziałanie praktykom służącym poniżaniu i ośmieszaniu pracownika oraz izolowaniu czy eliminowaniu z zespołu współpracowników).

2. Pracownik jest w szczególności obowiązany do:

1. rzetelnego i efektywnego wykorzystania czasu pracy,
2. wykonywania poleceń bezpośredniego przełożonego i pracodawcy, wynikających ze stosunku pracy,
3. przestrzegania ustalonego w zakładzie porządku i czasu pracy,
4. zakazu samowolnego opuszczania stanowiska pracy,
5. należytego dbania o mienie zakładu pracy,
6. przestrzeganie tajemnicy służbowej,
7. przestrzegania zakazu wykonywania na terenie zakładu i bez zgody pracodawcy jakichkolwiek prac na użytek własny lub osób trzecich, zwłaszcza przy użyciu narzędzi i materiałów pracodawcy,
8. przestrzeganie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego,
9. gotowości podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych,
10. przestrzegania przepisów BHP i p.poż.,
11. uprzedzania pracodawcy o niemożności stawienia się do pracy z przyczyn wcześniej wiadomych i przewidywanym czasie trwania nieobecności,
12. palenie tytoniu tylko w miejscach wyznaczonych przez pracodawcę.

3. Pracownik ma prawo do poszanowania przez przełożonych swojej godności osobistej i otrzymania wszelkich uprawnień pracowniczych zagwarantowanych w prawie pracy.

4. Pracownik w miarę zwiększania swoich kwalifikacji zawodowych, osiągania dobrych wyników w pracy, może otrzymać awans zawodowy oraz być uwzględniony w wyróżnieniach i nagrodach.

1. Czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji zakładu, w jego siedzibie lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy.

2. Systemy i czas pracy wynosi:

• podstawowy – 8 godzin na dobę – czteromiesięczny okres rozliczeniowy
• równoważny przy normie dobowej do12 godzin na dobę – jednomiesięczny okres rozliczeniowy

przeciętnie 40 godzin przy zachowaniu przeciętnie 5 dniowego tygodnia pracy, w przyjętym okresie rozliczeniowym. Dniami wolnymi z tytułu zasady przeciętnie 5 dniowego tygodnia pracy są wszystkie soboty w roku.

a) jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jego organizacją, może być stosowany system równoważnego czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej niż 12 godzin w przyjętym jednomiesięcznym okresie rozliczeniowym. Przedłużony dobowy wymiar czasu pracy jest równoważony krótszym dobowym wymiarem czasu pracy w niektórych dniach lub dniami wolnymi od pracy, zgodnie z art. 135 § 2,

b) rozkład czasu pracy powinien być stosowany na podstawie harmonogramów pracy ustalonych dla przyjętego okresu rozliczeniowego, określających dla poszczególnych pracowników dni i godzin pracy oraz dni wolne od pracy,

c) zmiany w harmonogramie w czasie trwania okresu rozliczeniowego są dopuszczalne w następujących sytuacjach:

• długotrwała nieobecność pracownika,
• choroba pracownika,
• urlop na żądanie

d) W rozkładach czasu pracy o których mowa powyżej, wymiar czasu pracy dla:

• pracownic w ciąży,
• pracownic opiekujących się dzieckiem do lat 4 (bez ich zgody) nie może przekroczyć 8 godzin na dobę.

3. Pracownik jest obowiązany świadczyć prace w godzinach:

a) pracownicy administracji, warsztatu, pralni, pracownicy socjalni, kierownicy zespołu, technicy fizjoterapii, aspirant pracy socjalnej i magazynier – poniedziałek-piątek 7°°-15°°; kierowcy – 7°°-19°° (równoważny czas pracy)

b) na stanowiskach w ruchu dwuzmianowym:

• terapeuci, instruktorzy terapii zajęciowej, instruktorzy K-O, pracownicy kuchni

1. zmiana 6°°-14°°
2. zmiana 11°°-19°°

• opiekunowie i pokojowe

1. zmiana 7°°-19°°
2. zmiana 19°°-7°°

c) na stanowiskach w ruchu trzyzmianowym

• palacze C.O

1. zmiana 6°°-14°°
2. zmiana 14°°-22°°
3. zmiana 22°°-6°°

4. Do czasu pracy wlicza się przerwę w pracy, przeznaczona na spożycie posiłków trwającą 15 minut. Czas rozpoczęcia przerwy śniadaniowej ustala pracodawca w porozumieniu z pracownikami.

5. Pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy obowiązują godziny pracy ustalone indywidualnie przez pracodawcę w umowie o pracę.

6. Czas pracy powinien być wykorzystany przez każdego pracownika na wykonanie obowiązków służbowych.

7. Pracodawca może ustalić pracownikowi indywidualny czas pracy uzależniony potrzebami zakładu pracy w wymiarze nie przekraczającym średnio 40 godzin tygodniowo.

8. Pracownik obowiązany jest do punktualnego rozpoczynania pracy, co powinien potwierdzić podpisem na liście obecności znajdującej się:

DPS Klisino:

• pracownicy budynku mieszkalnego – dyżurka pielęgniarek,
• pracownicy działalności gospodarczej – na stanowiskach pracy,
• pracownicy administracji – dział kadr

Filia Branice, Boboluszki i Radynia – dyżurka pielęgniarek, najpóźniej w ciągu 10 minut od przybycia do zakładu pracy.

9. Nieobecność pracownika w pracy powinna być odnotowana z zaznaczeniem, czy jest to nieobecność usprawiedliwiona bądź nieusprawiedliwiona.

10. Praca wykonywana w godzinach od 22°° – 6°° jest w myśl regulaminu praca w porze nocnej. Za pracę w godzinach nocnych przysługuje dodatek w wysokości 20 % na zasadach określonych przepisami Kodeksu Pracy.

11. Pracownikowi, który na polecenie pracodawcy wykonał pracę w dniu wolnym od pracy, przysługuje dzień wolny w innym wyznaczonym terminie. Dni wolne z tego tytułu, na wniosek pracownika lub za jego zgodą, mogą być udzielone także po upływie okresu rozliczeniowego, najpóźniej do końca następnego okresu rozliczeniowego.

12. Dniami wolnymi od pracy są niedziele i święta określone odrębnymi przepisami. Za pracę w niedziele lub święto uważa się pracę wykonywaną pomiędzy godziną 6°° w tym dniu, a godziną 6°° następnego dnia.

13. Czas pracy pracowników powinien być tak ustalony, aby pracownik mógł korzystać co najmniej raz na cztery tygodnie z niedzieli wolnej od pracy.

14. Pracownikowi zatrudnionemu w niedzielę, święta lub w dniu dodatkowym wolnym, pracodawca zobowiązany jest udzielić dnia wolnego w innym terminie.

15. Pracownicy mogą pozostawać po godzinach pracy tylko i wyłącznie za zgodą pracodawcy.

16. Pracownik jest zobowiązany do zgłoszenia każdorazowego wyjścia poza teren zakładu przełożonemu. Należy bezwzględnie odnotowywać w zeszycie wyjść dokładny czas opuszczenia zakładu i powrotu do niego.

17. Każdy pracownik powinien stawić się do pracy tak, by w godzinach rozpoczęcia pracy znajdował się na stanowisku pracy.

18. Pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzinnego nieprzerwanego odpoczynku.

19. Pracownikowi przysługuje w każdym tygodniu prawo do co najmniej 35 godzinnego nieprzerwanego odpoczynku, który winien obejmować co najmniej 11 godzin nie przerwanego odpoczynku dobowego.

20. Za pracę w godzinach nadliczbowych przysługuje dodatek określony art.151 Kodeksu Pracy

21. W zamian za czas przepracowany ponad ustaloną normę pracodawca, na wniosek pracownika, może udzielić mu w tym samym wymiarze – czasu wolnego od pracy. Udzielenie czasu wolnego w zamian za czas przepracowany ponad ustalona normę może nastąpić także bez wniosku pracownika; w takim przypadku pracodawca udziela czasu wolnego od pracy w wymiarze o połowę wyższym niż liczba przepracowanych godzin

22. W razie konieczności dyrektor Domu lub osoba przez niego upoważniona może zmienić czas rozpoczęcia lub zakończenia pracy w zależności od potrzeb zakładu.

1. O niemożności stawienia się do pracy z przyczyny z góry wiadomej, pracownik powinien uprzedzić pracodawcę.

2. W razie niestawienia się do pracy pracownik ma obowiązek zawiadomić zakład o przyczynie nieobecności oraz o przewidywanym czasie jej trwania podczas pierwszego dnia nieobecności w pracy, nie później jednak niż w dniu następnym.

3. Zawiadomienie można złożyć osobiście, telefonicznie, telegraficznie, za pomocą poczty lub przez inne osoby.

4. Niedotrzymanie terminu zawiadomienia mogą usprawiedliwić tylko nadzwyczajne okoliczności.

5. W przypadku zawiadomienia przez pocztę, za datę zawiadomienia uważa się datę stempla pocztowego.

6. W przypadku niedotrzymania powyższych terminów wobec pracownika będą wyciągnięte konsekwencje służbowe.

7. Niezależnie od zawiadomienia, pracownik jest zobowiązany usprawiedliwić nieobecność w pracy bądź spóźnienie, przedstawiając niezwłocznie pracodawcy przyczyny, a na żądanie dowody usprawiedliwiające nieobecność lub spóźnienie.

8. W razie choroby swojej lub członka rodziny, pracownik ma obowiązek przedłożyć zaświadczenie lekarskie najpóźniej w dniu następnym po wystawieniu takiego zaświadczenia.

9. Nieobecność w pracy lub spóźnienie się do pracy są usprawiedliwione jeżeli wystąpiły z powodu:

1. choroby pracownika,
2. odsunięcia od pracy na podstawie zaświadczenia (decyzji) lekarza, komisji lekarskiej lub inspektora sanitarnego, jeżeli pracodawca nie zatrudnił pracownika przy innej pracy odpowiedniej do jego stanu zdrowia,
3. leczenia uzdrowiskowego, jeśli jego okres został uznany zaświadczeniem lekarskim za okres niezdolności do pracy z powodu choroby,
4. choroby członka rodziny pracownika wymagająca sprawowania przez pracownika osobistej opieki.

10. Za czas nie przepracowany z powodu spóźnienia się do pracy, pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, jeżeli odpracował czas spowodowany spóźnieniem.

1. Załatwianie przez pracownika spraw społecznych, osobistych i innych nie związanych z pracą zawodową powinno odbywać się w czasie wolnym od pracy.

2. W razie konieczności załatwienia spraw osobistych w czasie godzin pracy, decyzję o udzieleniu pracownikowi zwolnienia na czas niezbędny podejmuje pracodawca, kier. działów lub kadr.

3. Za czas zwolnienia od pracy o którym mowa wyżej pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jeżeli odpracował czas zwolnienia. Odpracowanie to nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.

4. Pracownikowi przysługuje zwolnienie od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia obliczonego jak za urlop wypoczynkowy, w przypadku i wymiarze:

a) 2 dni roboczych w przypadku:

• ślubu pracownika,
• urodzenia się dziecka pracownika,
• zgonu o pogrzebu małżonka pracownika lub jego dziecka, ojca, matki, ojczyma
  lub macochy,

b) 1 dzień roboczy w przypadku:

• ślubu dziecka pracownika,
• zgonu i pogrzebu jego siostry, brata, teściowej, teścia, babki, dziadka, a także innej osoby pozostającej na utrzymaniu pracownika lub pod jego bezpośrednią opieką.

5. Pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od pracy, w trybie i na zasadach określonych odrębnymi przepisami:

1. do wykonywania zadań w organach władzy i administracji państwowej,
2. w przypadku wezwania organu administracji, sadu, prokuratury, policji, NIK, organu właściwego w zakresie powszechnego obowiązku obrony,
3. do pełnienia funkcji biegłego w postępowaniu administracyjnym, karnym, przygotowawczym, sadowym (łączny wymiar zwolnień z tego tytułu nie może przekroczyć 6 dni w roku kalendarzowym),
4. w celu wykonywania powszechnego obowiązku obrony,
5. w celu wykonywania prac związanych z prowadzeniem masowych spisów i badań statystycznych,
6. w celu przeprowadzenia obowiązkowych badań lekarskich przewidzianych przepisami,
7. w celu oddania krwi i na okresowe badania lekarskie pracowników będących honorowymi krwiodawcami.

6. Pracownikowi wychowującemu przynajmniej jedno dziecko w wieku do 14 lat przysługuje w ciągu roku zwolnienie od pracy przez 2 dni, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

7. Powyższe zwolnienie od pracy przysługuje także pracownikowi, z tym że jeżeli oboje rodzice lub opiekunowie są zatrudnieni, z uprawnienia może korzystać tylko jedno z nich.

1. Pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego płatnego urlopu wypoczynkowego w wymiarze i na zasadach określonych przepisami kodeksu pracy.

2. Pracownik nie może zrzec się prawa do urlopu.

3. Na uzasadniony wniosek pracownika, za zgodą pracodawcy urlop może być podzielony na części. Co najmniej jedna część urlopu powinna obejmować nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych.

4. Urlopy powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów.

5. Prawo do urlopu:

1. pracownika podejmujący pracę po raz pierwszy, w roku kalendarzowym, w którym podjął pracę, uzyskuje prawo do urlopu z upływem każdego miesiąca pracy, w wymiarze 1/12 wymiaru przysługującego mu po przepracowaniu roku,
2. prawo do kolejnych urlopów pracownik nabywa w każdym następnym roku kalendarzowym,
3. pracownik, który podejmuje pracę i ma staż powyżej 1 roku kalendarzowego, nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego od pierwszego dnia zatrudnienia. Prawo do kolejnego wypoczynkowego pracownik nabywa z rozpoczęciem następnego roku kalendarzowego,
4. prawo do kolejnych urlopów pracownik nabywa w każdym następnym roku kalendarzowym,
5. wymiar urlopu wypoczynkowego wynosi:

• • • 20 dni, jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 10 lat,
    • 26 dni, jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat.

6. do okresy zatrudnienia, od którego zależy prawo do urlopu i wymiar urlopu, wlicza się okresy poprzedniego zatrudnienia, bez względu na przerwy w zatrudnieniu oraz sposób ustania stosunku pracy,
7. zgodnie art. 1547! KP, urlopu udziela się w dni, które są dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w wymiarze godzinowym, odpowiadającym dobowemu wymiarowi czasu pracy pracownika wdanym dniu. Jeden dzień urlopu wypoczynkowego odpowiada 8 godzinom pracy.
8. do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu, wlicza się z tytułu ukończenia:
   1. zasadniczej lub innej równorzędnej szkoły zawodowej – przewidziany programem nauczania trwania nauki, nie więcej niż 3 lata,
   2. średniej szkoły zawodowej – przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 5 lat,
   3. średniej szkoły zawodowej dla absolwentów zasadniczych (równorzędnych) szkół zawodowych – 5 lat,
   4. średniej szkoły ogólnokształcącej – 4 lata,
   5. szkoły policealnej – 6 lat,
   6. szkoły wyższej – 8 lat.

Okresy nauki, o których mowa nie podlegają sumowaniu.

6. Jeżeli stosunek pracy z pracownikiem uprawnionym do urlopu ustaje w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi temu przysługuje urlop w wymiarze proporcjonalnym do okresu przepracowanego w Domu.

7. Jeżeli stosunek pracy z pracownikiem uprawnionym do urlopu zostaje nawiązany w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi temu przysługuje urlop w wymiarze:

1. proporcjonalnym do okresu pozostałego do końca danego roku kalendarzowego – w razie zatrudnienia pracownika na czas nie określony,
2. proporcjonalnym do okresu zatrudnienia- w razie zatrudnienia pracownika na czas określony lub czas wykonywania określonej pracy, który kończy się przed upływem roku kalendarzowego.

8. Plan urlopów ustala się biorąc pod uwagę wnioski pracowników i potrzeby wynikające z konieczności zapewnienia normalnego toku pracy. Wnioski pracowników dotyczące urlopów wypoczynkowych, zbierają kierownicy działów w Domu i dostosowują je do normalnej pracy komórki organizacyjnej w danym roku i zastępstw. Opracowanie plany urlopowe przedstawiają do akceptacji dyrektora. W przypadku braku możliwości dokonania zastępstwa we własnym zakresie, zwracają się do pracodawcy lub osoby przez niego upoważnionej.

9. Plan urlopu podaje się do wiadomości pracowników w sposób zwyczajowo przyjęty.

10. Przesunięcie terminu urlopu może nastąpić na wniosek pracownika umotywowany ważnymi przyczynami.

11. Przesuniecie terminu urlopu jest dopuszczalne z powodu szczególnych potrzeb pracodawcy, jeżeli nieobecność pracownika spowodowałaby poważne zakłócenie toku pracy.

12. Odwołać pracownika z urlopu można w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych okolicznościami nieprzewidzianymi w chwili rozpoczynania przez pracownika urlopu. Koszty poniesione przez pracownika w związku z odwołaniem go z urlopu ponosi pracodawca.

13. Na pisemny wniosek pracownika, pracodawca może udzielić mu urlopu bezpłatnego.

14. Okresu urlopu bezpłatnego nie wlicza się do okresu pracy, do którego zależą uprawnienia pracownicze.

15. Przy udzielaniu urlopu bezpłatnego, dłuższego niż 3 miesiące, strony mogą przewidzieć dopuszczalność odwołania pracownika z urlopu z ważnych przyczyn.

16. Pracodawca jest obowiązany udzielić na żądanie pracownika i w terminie przez niego wskazanym nie więcej niż 4 dni urlopu w każdym roku kalendarzowym. Pracownik zgłasza żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu.

17. Urlopu nie wykorzystanego zgodnie z planem urlopów wypoczynkowych, należy udzielić pracownikowi najpóźniej do końca I kwartału następnego roku kalendarzowego.

18. W razie nie wykorzystania przysługującego urlopu wypoczynkowego całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy przysługuje ekwiwalent pieniężny.

1. Za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonego porządku, regulaminu pracy, przepisów bhp oraz przepisów p.poż. pracodawca może stosować:

1. karę upomnienia,
2. karę nagany.

2. Za szczególnie rażące naruszenie ustalonego porządku i dyscypliny pracy uważa się w szczególności:

1. złe i niedbałe wykonywanie pracy oraz niszczenie materiałów, urządzeń i maszyn, a także wykonywanie prac nie związanych z zadaniami wynikającymi ze stosunku pracy,
2. opuszczenie stanowiska pracy bez zgody przełożonego,
3. nieusprawiedliwione nieprzybycie do pracy lub spóźnienie bez usprawiedliwienia,
4. stawienie się do pracy w stanie wskazującym na spożycie alkoholu oraz jego spożywanie w miejscu pracy,
5. wnoszenie alkoholu na teren zakładu,
6. zakłócenie porządku i spokoju w miejscu pracy,
7. niewykonywanie poleceń przełożonych lub pracodawcy,
8. nieprzestrzeganie tajemnicy służbowej,
9. niewłaściwy stosunek do przełożonych, współpracowników, mieszkańców, naruszenie godności osobistej,
10. nieprzestrzeganie przepisów i zasad bhp oraz przepisów przeciwpożarowych.

3. Za nieprzestrzeganie przez pracownika przepisów bhp lub przepisów p.poż., opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia, stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu w czasie pracy – pracodawca może również stosować karę pieniężną.

4. Kara pieniężna za jedno przekroczenie, jak i za każdy dzień nie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, nie może być wyższa od jednodniowego wynagrodzenia pracownika, a łącznie kary pieniężne nie mogą przewyższać dziesiątej części wynagrodzenia przypadającego pracownikowi do wypłaty, po dokonaniu potrąceń określonych odrębnymi przepisami kodeksu pracy.

5. Kara może być zastosowana tylko po uprzednim wysłuchaniu pracownika.

6. O zastosowanej karze pracodawca zawiadamia pracownika na piśmie, wskazując rodzaj naruszenia obowiązków pracowniczych i datę ich dopuszczenia się.

7. Pracodawca informuje pracownika o prawie zgłoszenia sprzeciwu do zastosowanej kary i terminie jego wniesienia. Odpis zawiadomienia składa się do akt osobowych pracownika.

8. O odrzuceniu lub uwzględnieniu sprzeciwu decyduje pracodawca. Nie odrzucenie sprzeciwu w ciągu 14 dni od dnia jego wniesienia jest równoznaczne z jego uwzględnieniem.

9. Pracownik może w ciągu 14 dni od dnia zawiadomienia o odrzuceniu sprzeciwu wystąpić do Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w Kędzierzynie-Koźlu, ul. Sądowa 6, o uchylenie zastosowanej wobec niego kary.

10. Karę uważa się za niebyłą, a odpis zawiadomienia o ukaraniu usuwa się z akt osobowych pracownika po roku nienagannej pracy. Pracodawca może z własnej inicjatywy, uznać karę za niebyłą przed upływem tego terminu.

11. Kara nie może być zastosowana po upływie 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i po upływie 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia.

12 .Wpływy pieniężne pochodzące z kar pieniężnych przeznacza się na poprawę warunków bhp i p.poż. w zakładzie.

13. Pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę.

14. Odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody i nie może być ono wyższe od kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

15. Naruszenie przez pracownika obowiązku trzeźwości zachodzi w przypadkach:

1. stawienia się pracownika do pracy po spożyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwym,
2. spożywanie alkoholu w czasie pracy lub na terenie zakładu pracy,
3. doprowadzenie się w czasie pracy lub na terenie zakładu pracy do stanu nietrzeźwości lub stanu po spożyciu alkoholu.

16. W razie uzasadnionego podejrzenia o naruszeniu przez pracownika obowiązku trzeźwości, dyrektor Domu lub osoba przez niego upoważniona nie dopuszcza go do wykonywania pracy lub odsuwa od wykonywania pracy z tej przyczyny, informuje go o przysługującym mu prawie żądania przeprowadzenia badania jego trzeźwości, które może obejmować:

1. badanie wydychanego powietrza do alkomatu,
2. badanie krwi i moczu.

17. Powyższe badania przeprowadzają odpowiednie służby.

18. W przypadku zaistniałego faktu sporządza się protokół, który powinien zawierać:

1. imię i nazwisko osoby zgłaszającej naruszenie obowiązku trzeźwości przez pracownika,
2. dane osobowe pracownika oraz opis sposobu i okoliczności naruszenia przez niego obowiązku trzeźwości,
3. wskazanie dowodów,
4. datę sporządzenia protokołu,
5. protokół sporządza się niezwłocznie, a jego odpis doręcza się pracownikowi

Ustala się obowiązujące w Domu Pomocy Społecznej w Klisinie następujące prace szczególnie uciążliwe lub szkodliwe dla zdrowia kobiet:

1. Wszystkie prace, przy których najwyższe wartości obciążenia pracą, mierzone wydatkiem energetycznym netto na wykonanie pracy przekraczają 5000kJ (1200 kcal) na zmianę robocza, a przy pracy dorywczej 20 kJ/min (4,8 kcal! Minutę).

2. Ręczne podnoszenie i przenoszenie ciężarów o masie przekraczającej:

1. 12 kg przy pracy stałej,
2. 3 kg kobietom w ciąży i w okresie karmienia przy pracy stałej,
3. 20 kg przy pracy dorywczej,
4. 5 kg kobietom w ciąży i w okresie karmienia przy pracy dorywczej.

3. Ręczne przenoszenie ciężarów pod górę ( pochylnie,’ schody o nachyleniu do 30° i wysokości do 5 metrów):

1. 8 kg – przy pracy stałej,
2. 2 kg kobietom w ciąży i w okresie karmienia przy pracy stałej,
3. 12 kg – przy pracy dorywczej,
4. 3,75 kg kobietom w ciąży i w okresie karmienia przy pracy dorywczej.

4. Dla kobiet w ciąży i okresie karmienia:

1. wszystkie prace, przy których najwyższe wartości obciążenia pracą fizyczną mierzone wydatkiem energetycznym netto na wykonanie pracy, przekraczają 2900 kJ (696kcal) na zmianę roboczą,
2. prace w pozycji wymuszonej (w przysiadzie, pochylonej, na klęczkach),
3. prace w pozycji stojącej ponad 3 godziny w czasie zmiany roboczej,
4. prace w warunkach mikroklimatu ,w którym wskaźnik PMV (przewidywana ocena średnia), określany zgodnie z polska norma, jest większy od 1,5,
5. prace stwarzające ryzyko zakażenia: wirusem zapalenia wątroby typu B, wirusem ospy wietrznej i półpaśca, wirusem różyczki, wirusem HIV.

W przypadku stwierdzenia zakażenia wlw wirusami mieszkańca – kobieta w ciąży oraz w okresie karmienia ma kategoryczny zakaz kontaktowania się oraz wykonywania jakichkolwiek czynności przy mieszkańcu będącym nosicielem wirusa.

5. Dla kobiet w ciąży:

1. prace w pomieszczeniach, w których poziom ekspozycji na hałas, odniesiony do 8 godzinnego dnia pracy, mierzony zgodnie z polskimi normami, przekracza 65 dB
2. prace na wysokości, na drabinach, itp.

1. Stan ciąży powinien być stwierdzony zaświadczeniem lekarza specjalisty.

2. Pracodawca jest obowiązany przenieść do innej pracy kobietę w ciąży:

1. zatrudnioną przy pracy zabronionej kobiecie w ciąży,
2. w razie przedłożenia orzeczenia lekarskiego stwierdzającego, że ze względu na stan ciąży nie powinna wykonywać dotychczasowej pracy.

3. Jeżeli przeniesienie do innej pracy powoduje obniżenie wynagrodzenia, pracownicy przysługuje dodatek wyrównawczy.

4. Kobiety w ciąży i w okresie karmienia nie wolno:

1. bez ich zgody delegować poza stałe miejsce pracy,
2. zatrudniać na stanowiskach pracy, na których występują przekroczenia norm wymienionych w części A w punktach 2-5,
3. zatrudniać przy pracach szczególnie uciążliwych i szkodliwych kobietom w ciąży i w okresie karmienia wymienionych w niniejszym regulaminie,
4. zatrudniać przy pracach – podczas wykonywania których byłyby przekraczane w/w normy.

5. Kobietom w ciąży nie wolno pracować w godzinach nadliczbowych i porze nocnej.

6. Kobiety opiekującej się dzieckiem w wieku do czterech lat nie wolno bez jej zgody zatrudniać w godzinach nadliczbowych ani w porze nocnej, jak również delegować poza stałe miejsce pracy.

7. Pracownica karmiąca dziecko piersią ma prawo do dwóch półgodzinnych przerw w pracy wliczanych do czasu pracy.

8. Pracownica karmiąca więcej niż jedno dziecko ma prawo do 2 przerw w pracy po 45 minut każda. Przerwy na karmienie mogą być na wniosek pracownicy udzielane łącznie.

1. Zatrudnianie młodocianych:

a) Młodocianym jest osoba, która ukończyła 16 lat, a nie przekroczyła 18 roku życia.

b) Pracodawca może zatrudnić tylko młodocianych, którzy:

• ukończyli co najmniej gimnazjum,
• przedstawią świadectwo lekarskie stwierdzające, że praca danego rodzaju nie zagraża ich zdrowiu.

2. Młodociany nie posiadający kwalifikacji zawodowych może być zatrudniony tylko w celu przygotowania zawodowego. Zasady i warunki odbywania przygotowania zawodowego oraz zasady wynagradzania młodocianych w tym zakresie określają odrębne przepisy.

1. Kobiety i mężczyźni są równo traktowani w zakresie nawiązywania i rozwiązywania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

2. Równe traktowanie kobiet i mężczyzn oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, ze względu na płeć.

3. Za naruszanie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracowników ze względu na płeć, którego skutkiem jest w szczególności;

1. odmowa nawiązania lub kontynuowania stosunku pracy,
2. niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za prace lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznaniu innych świadczeń związanych z pracą,
3. pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe, chyba że pracodawca udowodnił, że kierował się innymi względami.

4. Nie narusza zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn odmowa pracodawcy nawiązania stosunku pracy uzasadniona potrzeba świadczenia określonej pracy – ze względu na jej rodzaj lub warunki wykonywania – wyłącznie przez pracowników jednej płci.

5. Nie narusza zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn stosowanie środków, które różnicują sytuację prawną pracowników ze względu na ochronę macierzyństwa. Nie stanowią także naruszenia tej zasady działania podejmowane przez określony czas zmierzający do wyrównywania szans pracowników obu płci poprzez zmniejszenie, na korzyść pracowników jednej płci, rozmiaru faktycznych nierówności, w zakresie określonym w art.18 Kodeksu pracy.

6. Pracownicy, bez względu na płeć, mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości.

7. Wynagrodzenie, o którym mowa w pkt. 6, obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą, przyznawane pracownikom w formie pieniężnej i w innej formie niż pieniężna.

8. Pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku.

1. Pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy.

2. Pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany:

1. organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy,
2. zapewniać przestrzeganie w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bhp, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować wykonanie tych poleceń,
3. zapewniać wykonanie nakazów, wystąpień, decyzji i zarządzeń wydawanych przez organy nadzoru nad warunkami pracy,
4. wydawać pracownikowi odzież i obuwie robocze oraz środki ochrony indywidualnej.

3. Wszyscy pracownicy przed dopuszczeniem do pracy podlegają szkoleniu wstępnemu w zakresie bhp i p.poż. oraz szkoleniom okresowym nie rzadziej niż raz na 3 lata.

4. Szkolenie pracownika przed dopuszczeniem do pracy nie jest wymagane w przypadku podjęcia przez niego pracy na tym samym stanowisku pracy, które zajmował u danego pracodawcy bezpośrednio przed nawiązaniem z pracodawcą kolejnej umowy o pracę.

5. Odbycie przez pracownika instruktażu ogólnego i na stanowisku pracy powinno być potwierdzone przez pracownika na piśmie oraz złożone w aktach osobowych pracownika.

6. Pracodawca oraz osoba kierująca pracownikami są obowiązani znać, w zakresie niezbędnym do wykonywania ciążących na nich obowiązków, przepisy o ochronie pracy, w tym przepisy i zasady bhp.

7. W razie gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bhp i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika albo gdy wykonywana przez niego praca grozi takim niebezpieczeństwem innym osobom, pracownik ma prawo powstrzymać się od wykonywania pracy, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego. Jeżeli powstrzymanie się od wykonywania pracy nie usuwa zagrożenia, pracownik ma prawo oddalić się z miejsca zagrożenia, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego.

8. Przestrzeganie przepisów i zasad bhp jest podstawowym obowiązkiem pracownika. W szczególności pracownik jest obowiązany:

1. znać przepisy i zasady bhp, brać udział w szkoleniu i instruktażu z tego zakresu oraz poddawać się wymaganym egzaminom sprawdzającym,
2. wykonywać pracę w sposób zgodny z przepisami i zasadami bhp oraz stosować się do wydawanych w tym zakresie poleceń i wskazówek przełożonych
3. dbać o należyty stan maszyn, urządzeń, narzędzi i sprzętu oraz o porządek i ład w miejscu pracy,
4. stosować środki ochrony zbiorowej, a także używać przydzielonych środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z ich przeznaczeniem,
5. poddawać się wstępnym, okresowym i kontrolnym oraz innym zaleconym badaniom lekarskim i stosować się do wskazań lekarskich,
6. niezwłocznie zawiadomić przełożonego o zauważonym w zakładzie pracy wypadku albo zagrożeniu życia lub zdrowia ludzkiego oraz ostrzec współpracowników, a także inne osoby znajdujące się w rejonie zagrożenia, i grożącym im niebezpieczeństwie,
7. współdziałać z pracodawca i przełożonymi w wypełnianiu obowiązków dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy.

W sprawach nieuregulowanych postanowieniami niniejszego rozdziału mają odpowiednio zastosowanie przepisy Działu X Kodeksu Pracy.